Hin eilífa uppspretta alvaldsins

Stundum er ég spurður hvort ég sé hættur að blogga; það líði svo ógnarlangur tími á milli bókaumfjöllunar hjá mér. Stundum fimm bækur í belg og biðu, svo engin svo mánuðum skiptir.

Hið rétta er að ég er sílesandi – en oft bara sömu bókina. Þannig er ég þessa dagana að endurlesa í X-ta skipti hina stórglæsilegu “Héðin” eftir þann demónska snilling Matthías Viðar og á sama tíma einnig ómældan brilljans sagnameistarans og öðlingsins Þorsteins Thorarensens, “Eldur í æðum” og “Gróandi þjóðlíf”. Þessar bækur tek ég fram reglulega til lestrar og margar til; nú hjálpa þær mér að leysa verkefni. Ég hef komist að því að þeir íslenskir höfundar, sem hafa helst verið mér stílfræðilega hugstæðir, hafa verið Steingrímur Thorsteinsson, Matthías Jochumson, Benedikt Gröndal, Jón Ólafsson, Arnljótur Ólafsson, Þorsteinn Gíslason, Árni Óla, Gunnar M. Magnúss, Björn Th. Björnsson, Matthías Viðar Sæmundsson, Hallgrímur Helgason og Þórunn Erlu-Valdimarsdóttir. Gleymi ég einhverjum? En þetta eru mínar hetjur og fyrirmyndir í meðförum íslensks máls.

Athugasemdir

[Helgi Ingólfsson, 29.9.2014 kl. 19:54]

Já, sem mér datt í hug. Mér hefur sést yfir einn fjörmesta penna landsins, Þorstein Thorarensen. Auk þess er Þórarinn Eldjárn ekki langt undan og Guðmundur Andri Thorsson kann svo sannarlega að skvetta úr byttunni.